Een hoger geitenwollensokken gehalte kan een woord bijna niet hebben: Langvoedster. Wat een verschrikkelijk woord. Om het langvoeden naar mezelf toe te kunnen verwoorden zal ik het een ander woord moeten geven. Misschien kan ik mijn imago daar nog een beetje mee redden. Want ik moet er denk ik wel aan geloven. Nu mijn dochter 1 jaar is, vroeg ik mij namelijk laatst af hoelang ik nog publiek ga voeden, want die langvoedsters zijn maar gekke types, toch? En daar wil ik niet mee geassocieerd worden, toch?

Zo kijkend naar deze grote kleine baby aan mijn borst, denk ik aan alle redenen die ik ken om niet meer in het openbaar te voeden. Eigenlijk zijn het allemaal drogredenen, en blijft één reden overeind: Het staat gewoon gek. Maar moet ik omdat het gek staat, dan maar stoppen met openbaar borstvoeding geven? Gek is het omdat je het niet veel ziet, maar we noemen mensen met 6 tenen toch ook niet gek? En die mensen mogen toch ook gewoon slippers dragen?

Vreemd

Vroeger vond ik het maar vreemde vrouwen, moeders die een kind van bijna 1 meter lang, in het openbaar de borst gaven. Zonder schaamte zaten ze daar met een jong volwassene aan hun borst. Bij borstvoeden dacht ik namelijk vooral ik aan net bevallen vrouwen die hun ieniemienie, gewikkeld in een dekentje, half verscholen de borst gaven. Niet aan mijzelf die op een terras tussen andere hippe mensen haar dreumes de borst geeft. En nu hoor ik bij deze types die ik vroeger zo gek vond! Of ik echt zo over ze dacht weet ik niet, want zo vaak zag ik ze niet. Misschien is dat juist wel het probleem.

Het is iets intiems

De ‘het is intiem’, is de meest gehoorde smoes. Deze komt vooral van mensen die bang zijn voor borsten en zelf nooit een bijtende, krabbende, poepende, kwijlende en snotterende baby aan de borst hebben gehad. Intiem is een diner bij kaarslicht, een liefdesbrief en een zonsondergang hand in hand. Niet een melk-obsessed dreumes.

Lees hier verder