Eerder schreef ik dat nu mijn dochter ruim één is, ik sommige dingen van haar eerste levensjaar toch best mis. Maar hoewel ik nu te maken heb met driftbuien, opvoeding en veel ge-nee, mis ik het eerste jaar nog steeds als kiespijn.

Achteraf gezien valt alles op zijn plaats: Ik ben geen babymoeder, en het eerste jaar vond ik dan ook helemaal niks. Begrijp me niet verkeerd, ik wist heus wel dat een baby niets zou doen, niets zou teruggeven, niet zou communiceren, maar dat dat mij écht moeite zou kosten, had ik zwaar onderschat.

Geen interactie
Ik kon doen wat ik wil, op mijn kop gaan staan, gekke bekken trekken, of een compleet circus afhuren, maar een baby geeft geen kick en kijkt nergens van op. Naast poep, plas, spuug en snot, komt er vrij weinig uit een jonge baby. Heel schattig en onschuldig, maar na 3 maanden 24-uurs-shiften zou een lachje of een kusje toch wel fijn zijn.

Geen regelmaat
Hoewel de regelmaat van Victoria nog wel eens wat te wensen over laat, kan ik over het algemeen zeggen dat we na één jaar eindelijk een beetje regelmaat kregen. Ze ging rond een vast tijdstip slapen, werd meestal om dezelfde tijd wakker, at gemiddeld rond zes uur ‘s avonds en had een piep-momentje in de namiddag. Baby’s hebben geen besef van de wereld, dag en nacht, en ritme. Ik vond het superzwaar om 24/7 klaar te moeten staan en beschikbaar te moeten zijn. Ik wist namelijk nooit wanneer ze honger zou krijgen, krampjes zou hebben, of gewoon even mama wilde voelen.

Weinig afwisseling
Met een gezellige dreumes, werk, crèche en leuke uitjes waar ik Victoria mee naar toe neem, kent mijn leven als moeder tegenwoordig best wat afwisseling. Vorig jaar ging ik heus wel met Victoria naar buiten, maar echt spannend was het allemaal niet. Van bed naar borst, van borst naar bank en dan was het cirkeltje weer rond. De dagen waren soms best lang, kan ik je vertellen.

Complete afhankelijkheid
Misschien was het makkelijker geweest als ze de speen wilde. Misschien was het makkelijker geweest als ze de fles pakte. Misschien was het makkelijker geweest als we familie in de buurt hadden, maar dat is allemaal achteraf praten. Wat ik heel moeilijk vond was die complete onafhankelijkheid. In mijn buik leefde Victoria dankzij mij, en na de geboorte ging dat zo verder. Dankzij mij, mijn melk en mijn warme huid was Victoria een tevreden en gelukkige baby. Tuurlijk was papa er ook wel, maar papa had geen borst en laat dat nou net hetgeen zijn dat alle pijntjes, huiltjes en ongemakken verlichtte. Daar ga je dan ook geen nee tegen zeggen, toch?

Downmomenten
Een roze wolk? Ik voelde dit écht niet zo. Ik voelde me soms best heel donker, down, verdrietig, overweldigd, verloren, gefrustreerd en schuldig. Wat hield me op de been? Dat lieve kleine onschuldige meisje dat niets maar dan ook niets van mama’s frustraties zou kunnen begrijpen, en alleen maar veilig en geliefd wilde zijn. Dat ik mijn behoeftes daarom op de achtergrond moest zetten, door moest gaan, en mezelf moest wegcijferen, was voor mij eigenlijk niet meer dan vanzelfsprekend.

Ik denk dat er gewoon baby-mama’s zijn, en niet-baby-mama’s. Andere moeders smelten weg bij kleine baby’s, maar ik begin het nu pas echt leuk te vinden. Is dat erg? Ik denk het niet, en misschien is het zelfs iets waar we wat vaker over zouden moeten praten. Ik begin, wie doet er mee?

Dit artikel is gepubliceerd op Famme Baby