Sherita: “De dagen zijn oneindig, de nachten lang, de pijn is heftig, maar je bent niet alleen in je gevoelens”

Dit artikel is gepubliceerd op Famme Baby

Niemand heeft me ooit gezegd dat het moederschap makkelijk zou zijn. Niemand heeft me ooit gezegd dat een kind baren, voeden, verzorgen en opvoeden, een eitje zou zijn. Zoiets wat je tussen je overige dagelijkse bezigheden doet. Een extraatje, een nevenfunctie, een tussendoortje. Maar waarom viel het moederschap mij dan zo vies tegen?

Waarom moest ik er zo aan wennen? Misschien omdat niemand me vertelde dat het zwaar zou zijn? Omdat ik eigenlijk weinig las over de moeilijke kant van het moederschap? Misschien is het aan mij om het te vertellen en het taboe te doorbreken.

Pas het begin

Een kind dragen in je buik is in veel gevallen best te doen. Hoewel, sommige vrouwen hebben zoveel pijn dat ze niet meer functioneren en willen daarom dan ook nooit meer zwanger worden. Verschrikkelijk voor deze vrouwen, want dat is namelijk pas het begin! Ik had een prima zwangerschap met hier en daar wat ongemakken, maar ik kijk er zonder problemen op terug. Misschien dat ik het daarom niet zag aankomen.

Want toen ik tussen de vlindertjes, rozen en zonnestraaltjes door aan mijn aanstaande moederschap dacht, zag ik dan ook geen donkere wolken, stress, onzekerheid, ongemak, energieslurpende dagen, en regen. Ik dacht er eigenlijk niet zoveel over na, tot het moment dat mijn dochter werd geboren.

De bevalling was een kwelling. Bevallen, baren, een kind ter wereld brengen, hoe je het ook noemt, de woorden verdoezelen allemaal de daadwerkelijke lading. Je perst een kind uit je lichaam dat vele malen groter is dan wat ooit in of uit je lichaam is gekomen. Het. Doet. Pijn. En néé, je vergeet het niet.

Verschrikkelijk anders

Hoe kun je dat in hemelsnaam vergeten? Als je wekenlang pijn hebt bij het lopen, of zelfs niet kúnt lopen terwijl je meer dan ooit nodig bent – want er is een hopeloos wormpje dat jou nodig heeft. Hoe kun je het vergeten, als je lichaam er verschrikkelijk anders uitziet. Als er melk uit je borsten spuit, je haren uitvallen, je buik een flubber is.

Als je geluk hebt, is je baby makkelijk. Als je geluk hebt, groeit je baby goed, eet je baby goed en hoef je je daar geen zorgen over te maken. Ik had het geluk dat Victoria perfect gezond was, maar die weken dat ze last had van krampjes, waren kwellend.

Het doet pijn in je hart, maar ook pijn in je lichaam want je slaapt niet, en je wilt zo graag slapen maar je kunt niet aan jezelf denken want er ligt een arme baby naast je die het nog zwaarder heeft. Alles draait om de baby, niet om de moeder. Ja, de moeder moet goed eten, hoorde ik vaak. Maar waarom? Zodat ze voldoende melk kan maken voor de baby. Jouw wensen en gevoelens zullen op de tweede plek staan terwijl je het zwaarder hebt dan ooit, en meer steun nodig hebt dan ooit.

Serieuzer worden genomen

Als je geluk hebt voel je je emotioneel goed na de bevalling. Ja, je moet wennen aan je rol als moeder. Je vraagt je af wie je nu bent, of je ooit weer jezelf kunt zijn, of wie die oude jij eigenlijk was. Maar als het even tegenzit, krijg je een postpartum depressie. Opnieuw een woord dat de lading niet dekt. Misschien moet het gewoon een depressie genoemd worden, dan wordt het misschien wat serieuzer genomen.

Waar de meeste mensen tijdens een depressie met ziekteverlof gaan, zich kunnen terugtrekken, lange wandelingen kunnen maken of kunnen rusten, moet je bij deze depressie 24/7 in de nieuwe rol van moeder blijven. Juist dé reden dat je depressief bent! Emoties all over. Emoties die je nooit eerder voelde, emoties die je kwellen en doen twijfelen. Een depressie die te weinig wordt herkend en erkend.

LEES OOK: Sherita: “Ik ben geen babymoeder en het eerste jaar vond ik dan ook helemaal niks”

“Het is zo’n lieve baby, is het niet geweldig om moeder te zijn?”, vragen mensen. Absoluut, maar het is wederom niet de hele waarheid. Je wordt gedwongen te focussen op het positieve. Dat is niet erg maar er moet ook ruimte zijn om over de negatieve kanten te spreken. Men praat alleen maar over de prachtige kanten van het moederschap en ja, ze zijn er maar die zie je op dat moment soms niet. Als je er middenin zit, zie je niets en als er niet over wordt gesproken, voel je je alleen. Hoe had je kunnen weten dat het zwaar is? Iedereen praat alleen over het wonder, het geschenk, de wens die in vervulling is gegaan. Over het moederschap niets dan goed.

Lieve aanstaande moeders

Ik had graag een mooi artikel willen lezen over een moeder die het zwaar had, loodzwaar. En dan het liefst geen moeder die al problemen had vóór de zwangerschap, geen verhaal van een bekend persoon, geen verhaal van extreme gevallen. Gewoon een verhaal van een doorsnee moeder, zoals ik. Dus bij dezen: Lieve aanstaande moeders, bereid je goed voor, want het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Het is lood- en loodzwaar.

De dagen zijn oneindig, de nachten lang, de pijn is heftig, de situatie soms uitzichtloos, en ik zal het nooit vergeten. Maar je bent niet alleen in je gevoelens en het maakt je geen slechte moeder als je toegeeft dat het zwaar is en je het vaak helemaal niet leuk vindt. Maar zoals bij elk verhaal, zoals bij elk verdriet: het maakt niet uit hoe lang het duurt, er komt altijd weer een moment waarop het goed komt. Ik beloof het je.