Ik schreef dit artikel vorig jaar toen mijn dochter één werd en ik ineens Pinterestfan werd, in mijn zoektocht naar de perfecte traktatie voor de crèche.
Ik vraag me af wanneer mijn vaders’ legendarische uitspraak doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, uit de mode raakte. Doe maar gek, dan doe je al gewoon genoeg, werd mijn nieuwe lijfspreuk. Sinds wanneer is het huisje, boompje, beestje soso geworden, en niet meer alles wat ik wil in het leven? Op welk moment ben ik meer gaan nastreven? En waarom? Is het omdat ik een millennial ben? Dat ik als millennial-geborene automatisch een the-sky-is-the-limit-gen in mijn bloed heb? Zoiets als de Middernachtskinderen van Salman Rushdie, maar dan iets minder magisch?
Meer geluk, eeuwige verliefdheid
Van mijn generatie wordt veel verwacht. Ik ben hoogopgeleid, vrij, kan multitasken en ken het internet als geen ander. Toch zijn we ook ongelukkiger, blijkt uit onderzoek. Ik kan me daar wel in vinden. Ik zeg niet dat ik ongelukkig ben, maar een beetje gelukkiger kan altijd wel, toch? Net dat beetje extra, dat gevoel van eeuwige verliefdheid.
Is het gewone goed genoeg?
Maar wat als dit het is? Als dit gewone goed genoeg is. Het leven op zich is al een bizar feest, toch? Kunnen we nog terug naar de vervlogen tijden? Dag Instagram met je mooie modellen, dag Facebook met je tijdlijn vol met eeuwig rondreizende wanderlusten en dag Pinterest met je perfecte DIY-projecten. Ik kan nog niet eens een kant-en-klare cake maken. Toch triggert het me. Ook ik denk in Instagramwaardige projecten en wil mijn leven en woonkamer Pinterestproof hebben.
Pinterest-creaties voor de crèche
De invloed van deze nieuwe levensfilosofie merkte ik laatst voor het eerst. Dochterlief werd één en gaat, zoals elk kind van hippe werkende ouders, elke dag naar de crèche. Dat er zoiets bestaat als uitdelen op de opvang, ontdekte ik via Facebook. Een paar moeders uit de moedergroepen die ik volg, postten de geweldige traktaties die ze hadden gemaakt voor hun kleintjes. Ik wilde ook uitdelen en had natuurlijk mandarijntjes kunnen meegeven. Het zou me een hoop tijd, geld en frustraties schelen, maar toch, wetend dat er meer is, wens ik ‘alleen het beste voor mijn dochter.’ Hoe irritant en cliché.
Urenlang speurde ik Pinterest af, op zoek naar dé traktatie. Vriendlief werd gek van mijn nieuwe obsessie. Na zo’n tien geweldige ideeën sloeg hij zijn ogen ten hemel, slaakte hij een diepe zucht, en kreeg ik geen feedback meer. Ik richtte mijn pijlen op mijn moeder. “Bloemetjes van fruit op een stokje? Is dat leuk?”, vraag ik haar. “Enig, maar heb je daar wel tijd voor?” vraagt ze. Niet echt, moest ik toegeven.
Waarom kan ik niet gewoon doen?
Toch stond dochterlief een paar dagen later met een kleurig versierd mandje vol lekkers, strikjes en handgeschreven kaartjes bij de crèche. Waarom kon ik het niet laten? Waarom moet ik naast moeder, professional, partner, en schrijver, ook nog eens hobbyist zijn? Waarom kan ik niet gewoon doen? Ik bedoel, gewoon is toch al gek genoeg? Misschien wordt het tijd om eens naar mijn vader te gaan luisteren. Zo gek is zijn tegelwijsheid toch niet. En als het dat al was, dan is het toch gewoon genoeg?