Victoria zit in bad en is lekker aan het spelen. Het is vandaag Internationale Vrouwendag en nu ik een dochter heb, kijk ik weer heel anders naar deze dag. Mijn mini-woman is inmiddels één. Ze is zich onbewust van haar billetjes, haar borstjes, haar naaktheid, en van de ongelijkheid op de wereld. Een wereld waar meisjes mooi en lief zijn, en jongens stoer en sterk. Een wereld waar hulpverleningsorganisaties de overlevenden in Haïti betaalden voor seks. Seksfeestjes met afhankelijke, minderjarige meisjes. Feestjes die in de doofpot worden gestopt.
Misschien zal Victoria over 15 jaar in een kort rokje lopen. Net als ik heb gedaan. Of zal ze een keer om 3 uur ‘s nachts dronken op een feest staan dansen. Net als ik heb gedaan. Misschien zal ze de jongens van zich af moeten slaan, net als ik heb moeten doen. Want een kort rokje, dansen, en drinken, is voor jongens helaas vaak nog een uitnodiging tot contact, of zelfs een vrijbrief om hun ongezouten en niet onderbouwde mening te geven.
Ongewenst gedrag
Misschien is Nederland over 15 jaar wel een land waar dat ongewenste gedrag allemaal nog weer een stapje verder gaat. Waar vervelende rappers denken dat dit onderdeel is van de Nederlandse straatcultuur. Van die zielige jongetjes die vrouwen zonder schaamte kechs noemen. Dat vrouwen al sinds het begin van de gangsterrap bitches en sletjesworden genoemd, is al een probleem op zich, maar dat vrouwen ook persoonlijk worden aangesproken op hun ‘zondig gedrag’, buiten de surrealistische bling bling wereld van de rapmuziek, gaat toch weer een stap te ver, en doet mij vrezen. Of misschien groeit ze wel op in Nederland waar over 15 jaar streaken de norm is. Dat kan ook nog. Want meisjes choqueren, is leuk en tegenwoordig ook gewoon geaccepteerd, bleek maar weer. Lachen, joh.
Onze moeders zijn opgegroeid in het flowerpower tijdperk. Ze konden eigenlijk alles doen en laten wat ze wilden, zonder dat ze daarop werden aangesproken. In de tussentijd ging de maatschappij weer een stap terug in tijd. Ik ben opgegroeid in het Nederland waar je hoer wordt genoemd als je een jongen geen aandacht geeft. Ik kijk weer naar Victoria. Poedeltjesnaakt loopt ze door het bad. Ze lacht naar me terwijl ze aan haar navel plukt. Ik vraag me weer af: Hoe zal Victoria opgroeien?
Machocultuur
Vooralsnog groeit Victoria op in het zonnige Spanje. Het land van siësta, fiestas, zon en strand. Het is ook het land waar bijna elke week een vrouw wordt vermoord door haar partner of ex-partner. De machocultuur viert nog steeds zege. Spanje, ook het land waar 5 leden van de militaire politie, de Guardia Civil, een 18-jarig meisje verkrachtten en dat filmden. Nu, 2 jaar na data, is er nog steeds geen vonnis. Spanje is ook het land waar de moeders van de ‘gestolen baby’s’ uit het Franco-tijdperk, na al die jaren, nog steeds geen antwoord hebben over wat er met hun baby’s is gebeurd.
Victoria is zich nog onbewust van dit alles. Over een paar jaar zal ik haar moeten zeggen dat ze niet voorover mag bukken als ze een rokje draagt. Dat ze haar haren netjes moet vastbinden als ze naar school gaat, en dat ze niet wijdbeens moet zitten. Dat ze niet meer in het openbaar in haar truitje mag kijken. Dat ze haar ijsje op een andere manier moet eten. Dat ik wil dat ze op een zelfverdedigingcursus gaat, omdat mannen zich niet kunnen beheersen.
Powervrouwen
Maar bovenal zal ik haar beetje bij beetje gaan vertellen dat we veel te danken hebben aan de powervrouwen uit de geschiedenis. Dat er dankzij deze vrouwen en mannen al veel behaald is, maar dat er nog veel te doen is. En dat alle kleine beetjes helpen. Dat feministische initiatieven als de SlutWalk, Stichting Stop Straatintimidatie en Hollaback, gesteund moeten worden, en dat ze een slimme, sterke jonge vrouw is die altijd, maar dan ook altijd, zal opkomen voor de rechten van de vrouw. Zodat de wereld een beetje mooier wordt, voor mijn mini-powervrouw.