Moeder zijn is leuk, en zorgt voor een heel nieuwe kennissenkring. Mensen waar je nooit mee in aanraking kwam, zijn ineens je beste matties. Een heel nieuwe groep mensen; ouders. Vaak lief en leuk, maar in het wilde westen van het ouderschap, kom je soms vreemde types tegen, die nog vreemdere opmerkingen maken. Een greep uit de irritantste opmerkingen ever.

“Hij heeft echt een eigen willetje”
“Ja, mijn Brammetje is echt heel eigenwijs. Hij heeft echt een eigen willetje, dat heeft hij echt van mij en mijn man.” Tuurlijk heeft een baby een eigen wil, duh! Dat is helemaal niets bijzonders. En trouwens, je zou ooit over jezelf en de baby zeggen: “mijn baby heeft echt geen mening, hij mist ruggengraat, net als ik”. Toch? Eigenlijk ben je dus gewoon jezelf een compliment aan het geven. Apart hoor.

“Volgens mij heeft ze honger”
Kijkend naar Victoria die met haar handen naar mijn shirtje graait en met haar snotneus over mijn decolleté wrijft. “Volgens mij heeft ze honger!” Nee hoor, dit doet ze de hele dag. Het is geen honger, ze heeft twee minuten geleden nog gedronken. “Weet je het zeker?”

“Zie je wel, ze heeft honger”
Victoria begint inmiddels opstandig te worden, gooit haar hoofd naar achteren en probeert haar handen in mijn shirt te wurmen. Ik geef haar snel de borst voordat het escaleert. Ik wilde niet mijn borstpartijen open en bloot op straat opengooien, maar goed, borsten heeft deze mevrouw vast weleens gezien. Victoria is meteen stil. “Zie je wel, ze had honger.”

“Loopt ze nog niet?”
Waar Victoria – toen 13 maanden – net nog heel lief werd aangekeken, bestudeert de vrouw in de metro haar nu met een schuin oog. “Het zoontje van de buurvrouw van mijn neef liep met 12 maanden, hoe oud zei je dat zij was?”

“Ze zou nu wel moeten doorslapen, toch?”
Laten we duidelijk wezen. Ik heb geen verwachtingen bij Victoria. Als ze bij ons wil slapen tot ze 15 is, dan is ze van harte welkom. Als ze ‘s nachts slokjes melk wil, mag dat. Nee, ze slaapt nog niet door. Ik ook niet. Wat fijn dat die van jou dat wel doet.

“Gewoon laten huilen joh!”
Het ongevraagde advies. Ah, wordt ze nog zo vaak wakker? Gewoon een paar nachten laten huilen. Dan leren ze het wel. Wat? Dat we er niet voor ze zijn? Ik begrijp de wereld waarin we overdag voor ons kind zorgen, maar hem of haar ‘s nachts 12 uur lang zelfstandigheid willen aanleren, dat snap ik totaal niet.

“Oh, gaat ze 5 dagen per week naar de crèche?”
“Ik wilde echt kinderen om er tijd mee te kunnen doorbrengen. Kinderen moeten al zoveel tegenwoordig.” De standaardopmerking die je als werkende moeder krijgt. Geloof me, ik zou het geweldig vinden om megaflexibel te kunnen werken, mijn eigen uren te maken, en ondertussen alles aan mijn kind te kunnen geven. Maar dat gaat nu niet. En bovendien sluit het één het ander niet uit. Ik vind werken en moeder zijn allebei leuk, en ik vind het niet fijn als mij daarover een schuldgevoel wordt aangepraat.

“Ahhh, lach eens even?”
Victoria is geen paradepaardje! En hoewel ze heel vrolijk en sociaal is, heeft ze, net als ieder ander persoon, niet altijd zin om te lachen. Vooral niet naar een onbekende. Serieus? Moe? Geïrriteerd? Het maakt niet uit. Als ze niet wil lachen, dan wil ze dat niet.

Het is een wondere wereld, waarin mensen zomaar ineens gaan oordelen over andermans keuzes. Dat doe je toch ook niet bij de bakker? “Oh, u neemt bolletjes? Misschien kunt u beter koolhydraatarm brood nemen.” Gelukkig ben ik vaak zeker genoeg over mijn keuzes, maar hoe anders had ik het ouderschap beleefd als ik dat niet was?