In de lift naar beneden vang ik een glimp op van mezelf: hey, mijn eyeliner is goed gelukt vandaag. Dit wordt een goede maandag, ik voel het! Ik stap de lift uit. De wandeling naar de crèche duurt 10 minuten. Ik maak een selfie van mijn peuter en mij. De foto valt tegen en ik stop mijn telefoon weer in mijn zak. Later op de dag zal ik de selfie verwijderen, net als 90% van de andere selfies die ik door de jaren heen maak, want écht tevreden over een foto, ben ik bijna nooit.
Wat is dat toch met deze zelfverheerlijkingscultuur?
We lopen de hoek om en ik begin een liedje te zingen. Mijn dochter kijkt me verliefd aan en lacht naar me. Zij ziet schoonheid op een andere manier. De liefde en aandacht die ik haar geef, maakt dat zij mij de mooiste persoon op aarde vindt. Dat zou toch genoeg moeten zijn? Maar toch ben ook ik in de ban van selfies, hoewel ik ze nooit post. Wat is dat toch met deze zelfverheerlijkingscultuur? Waarom willen we die continue bevestiging? Schoonheid is vergankelijk en innerlijk blijvend, dat weten we allemaal. Toch staan we elke dag minutenlang voor de spiegel en schieten we onze fotorol vol met foto’s van onszelf, met zwoele blikken uit alle hoeken. Deze delen we dan op Instagram en Facebook.
Met vergrotende spiegels bekijken we iedere porie
Vroeger hadden mensen slechts een paar foto’s van zichzelf. En nog langer geleden bestonden er niet eens foto’s of spiegels. Wat zouden deze mensen hebben gedacht als ze een glimp van zichzelf opvingen in een plas water op straat? De Griekse mythologie vertelt het verhaal van Narcissus. Deze jongeman wordt verliefd op zijn eigen spiegelbeeld en valt vervolgens in de plas water waarin hij naar zichzelf staarde. Het loopt tragisch met Narcissus af, zoals bij bijna alle verhalen uit de oudheid. De boodschap was duidelijk: ijdelheid is een zonde. De arme Narcissus is zelfs de naamgever van het psychologische aandoening narcisme. Vandaag de dag hoeven we niet meer voor een regenplas te knielen om onszelf te zien. We kennen ons gezicht door en door. Met vergrotende spiegels bekijken we iedere porie, elke grijze haar en met de selfiestand van onze telefoon tellen we de nieuwe rimpels. Waarschijnlijk is het juist deze extreme zelfbewustheid dat voor onzekerheid en de zoektocht naar bevestiging zorgt.
Sta je stevig in je schoenen, dan voel je je mooier na het zien van knappe mensen
Er zijn veel onderzoeken gedaan naar het effect van de media op het zelfbeeld van vrouwen. Het ene onderzoek zegt dat media inderdaad de duivel zijn. Andere onderzoeken wijzen vooral naar het individu: Sta je stevig in je schoenen, dan voel je je mooier na het zien van knappe mensen. Mijn scriptie ging over de invloed van de media op het zelfbeeld van vrouwen en ik vind het nog steeds een fascinerende onderwerp.
Er zal een dag komen dat ze zich bewust wordt van haar uiterlijk
Ik denk dat het vooral van groot belang is om een stabiele basis te hebben. Dat is eigenlijk met alles in het leven. Ik als moeder speel hier dan ook een grote rol in. Kijkend naar mijn lieve peuter met haar vieze snotneus besef ik dat ik nooit eerder zo’n volmaakt persoontje heb gezien. Maar er zal een dag komen dat ze zich bewust wordt van haar uiterlijk. Misschien wil ze dan niet lachen omdat ze niet blij is met haar tanden, of gaat ze rechtop staan om dunner te lijken, of zegt iemand iets over haar ongetemde haren. Misschien wordt het eens tijd dat ik een stapje terug doe. Even geen selfies maken, mijn harige benen niet meer holbewonerbenen noemen maar vooral heel lief zijn voor mezelf. Doe je met mij mee?
Bedankt voor het lezen van dit blog. Ik hoop dat je het leuk vond! Als je iemand kent die dit artikel ook graag zal lezen, deel hem dan vooral!